""Eight Below" to historia zainspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Film opowiada historię członków naukowej ekspedycji na Antarktydę - Jerry'ego Sheparda, jego byłej dziewczyny, najlepszego przyjaciela Coopera oraz geologa trafiającego tam w poszukiwaniu meteorytu. Prawdziwymi bohaterami tego filmu jest jednak tak na prawdę 8 psów, które najpierw ratują geologowi życie a potem z powodu wielkiej burzy i związanej z nią ewakuacji są pozostawione samym sobie na śmierć."

Przepiękny film, który przypadkiem odnalazłam w gąszczu internetu. Oglądamy go wspólnie z przyjacielem za każdym razem nie mogąc wyjść z podziwu dla przepięknych psów - głównych bohaterów tej wzruszającej historii. Film nie tylko dla młodszych widzów.

"Jenny (Jennifer Aniston) i John Grogan (Owen Wilson) tuż po ślubie przeprowadzają się na Florydę. Dostają pracę, kupują dom. Ona chce mieć dziecko, on uważa, że to trochę za wcześnie. Kolega z pracy podrzuca mu rozwiązanie problemu: pies w prezencie dla żony! Jest mniej kłopotliwy niż niemowlę, trzeba go tylko karmić i wyprowadzać na spacer. A przy okazji można sprawdzić swoje talenty wychowawcze. I tak w życiu Jenny i Johna pojawia się Marley - mały labrador. Szczeniak szybko rośnie, lecz wcale nie dorasta. Jeśli słucha, to tylko swojego instynktu, który każe mu pozbyć się nadmiaru energii. Nie jest przy tym zbyt wymagający - wszystko, co znajdzie się w zasięgu jego wzroku, znakomicie nadaje się do zabawy. Marley wprowadza totalny chaos w życiu właścicieli, ale też w niezwykły sposób zmienia całą powiększającą się rodzinę. Pociesza, rozśmiesza, staje się świadkiem sukcesów i porażek. A przede wszystkim uświadamia Jenny i Johnowi, że można cieszyć się każdą chwilą"

Bardzo, bardzo polecam.
Ciepły film, po części komedia, po części wzruszający film familijny. Oparty na książce o tym samym tytule, a w roli niemal głównej fantastyczny niesforny labrador.

Kiedy zabrałam moją sunię z ulicy, była bardzo strachliwa (po części pozostało jej to do dziś). Już po kilku dniach pobytu u mnie ogromnym problemem stal się lęk separacyjny. Nawet, gdy wychodziłam do innego pokoju i zamykałam drzwi, pies wył, piszczał i kulił się pod drzwiami, aż do mojego powrotu. Aby coś z tym zrobić, zaczęłyśmy ćwiczyć.

Na początku, uzbrojona w smakołyki, wychodziłam do innego pokoju na minutę. Sunia piszczała niemiłosiernie, jednak po kilku takich próbach zapamiętała, że wracam po krótkim czasie i tylko czekała pod drzwiami. Później wydłużałam czas, na jaki znikałam. Oczywiście, zawsze, gdy wracałam, a mój pies nie piszczał podczas mojej nieobecności, dostawał smakołyk w nagrodę. Później zaczęłam wychodzić z mieszkania, najpierw na pięć minut i stopniowo wydłużałam ten czas. Tutaj istotne było dla mnie nie tylko, czy sunia nie piszczy, ale także, czy niczego nie niszczy podczas mojej nieobecności. Po każdym powrocie kontrolowałam pobieżnie mieszkanie wzrokiem i po upewnieniu się, że wszystko jest dobrze, nagradzałam psa.

Poza tym przestrzegałam jeszcze zasady, aby nie żegnać się z psem przed wyjściem oraz zostawiałam jej zabawki, którymi mogła się zająć podczas mojej nieobecności.

Po dwóch tygodniach takiej pracy, mogłam spokojnie wyjść na cały dzień z domu, a sunia zajmowała się sobą, nie katowała sąsiadów donośnym wyciem i nie demolowała mi mieszkania.

Z racji prowadzenia przeze mnie domu tymczasowego, przez moje mieszkanie przewinęło się mnóstwo psiaków. Miałam więc okazję przetestować wiele gabinetów weterynaryjnych.

Z czystym sumieniem mogę polecić dwa gabinety:

Przychodnia Małych Zwierząt
ul. Wesoła 18
http://www.przychodniazwierzat.pl

Bardzo miła załoga, troskliwa i wyrozumiała dla czworonożnych pupili.

i drugi:

Lecznica Weterynaryjna
ul. Sienkiewicza 114

I proszę nie zrażać się samym wyglądem, który być może nie przyciąga, bo wnętrze domaga się niestety remontu, ale pracujące tam panie są wspaniałe. Moja bardzo lękliwa sunia jedynie tu została odpowiednio potraktowana - weterynarz nie atakował jej nieznajomymi sprzętami, nie zmuszał do niczego, nie spieszył się. Przed osłuchaniem serca, przez kilka chwil była głaskana stetoskopem, na którego widok początkowo uciekła w kąt, weterynarz przemawiał do niej, wykonywał spokojne ruchy, głaskał podczas badań i dzięki temu, niemal bez strachu (co jest ogromnym sukcesem) przeszliśmy badanie ogólne (które było zresztą najdokładniejsze, jakie miałam okazję obserwować).

1
Wzorzec FCI nr 15
OWCZAREK BELGIJSKI
(Chien de Berger Belge - Belgian Shepherd Dog)
Kraj pochodzenia: Belgia
Data publikacji obowiązującego wzorca: 19.04.2002
Użytkowanie: Pierwotnie pies pasterski, obecnie wszechstronnie
użytkowy pies pracujący (obrończy, stróżujący, tropiący), jak również
doskonały pies rodzinny.
Klasyfikacja FCI: Grupa 1 - Psy pasterskie i zaganiające.
Sekcja 1 - Psy pasterskie.
Próby pracy wymagane.
RYS HISTORYCZNY:
W Belgii, pod koniec XIX wieku, było wiele psów pasterskich, które
prezentowały różny typ i krańcowo różnorodną sierść. Aby do tego
stanu rzeczy wprowadzić trochę porządku, entuzjaści hodowli psów
zaczęli się grupować i w celu ujednolicenia rasy zwrócili się do A.
Reula, profesora Wyższej Szkoły Weterynaryjnej w Cureghem, którego
można uważać za pioniera i założyciela rasy.
Rasa oficjalnie powstała w latach 1891-1897. Klub Owczarka Belgijskiego
został utworzony 29 września 1891 w Brukseli. W tym samym
roku profesor A.Reul zgromadził w Cureghem 117 psów, co umożliwiło
spis i wybór najlepszych egzemplarzy. Następne lata to skuteczna
selekcja, często hodowla w bliskim pokrewieństwie kilku egzemplarzy.
3 kwietnia 1892 roku Klub Owczarka Belgijskiego opracował szczegółowy
wzorzec. Zakładał on, że jest to jedna rasa z trzema typami sierści.
Jednocześnie mówiono wtedy, że owczarek belgijski jest psem prostych
ludzi i dlatego rasa ta nie posiada odpowiedniej renomy. W rezultacie
dopiero w 1901 pierwsze owczarki belgijskie zostały zarejestrowane
w Księdze Rodowodowej Królewskiego Towarzystwa im. Św Huberta
(L.O.S.H). W ciągu kolejnych lat najbardziej aktywni entuzjaści rasy
prowadzili z wielką determinacją działania, mające na celu unifikację
typu oraz korektę wad. Można powiedzieć, że do 1910 roku typ oraz
temperament owczarka belgijskiego został ustalony.
Przez cały ten czas sprawa występowania innych jeszcze, różniących się
od akceptowanych odmian i kolorów, była przedmiotem sporów i gorących
dyskusji. Z drugiej strony kwestie takie, jak morfologia, temperament
czy przydatność do pracy, nigdy nie powodowały nieporozumień.
2
WYGLĄD OGÓLNY:
Owczarek belgijski jest psem o wyważonej sylwetce, harmonijnych proporcjach,
łączącym siłę i elegancję, średnich wymiarów, o suchym
i wyraźnym umięśnieniu, kwadratowego formatu. Jest to pies wiejski,
przyzwyczajony do przebywania na zewnątrz, odporny na zmienne
warunki atmosferyczne, tak częste w belgijskim klimacie.
Dzięki harmonii budowy i wysoko noszonej głowie, owczarek belgijski
sprawia wrażenie elegancji i siły, która jest dziedzictwem najlepszych
przedstawicieli psów pracujących. Owczarek belgijskie jest oceniany
w naturalnej postawie, bez ustawiania i przytrzymywania.
WAŻNE PROPORCJE:
Sylwetka owczarka belgijskiego powinna zamykać się w kwadracie.
Klatka piersiowa powinna sięgać łokci.
Długość kufy jest równa lub niewiele większa od połowy długości głowy.
ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Owczarek belgijski jest czujnym i aktywnym psem, tryskającym energią,
zawsze gotowy do działania. Ponieważ ma wrodzoną doskonałą zdolność
do strzeżenia stada, to jest również doskonałym stróżem
posiadłości. Jest nieustępliwym i zapalonym obrońcą swojego Pana. Pies
ten łączy wszystkie cechy, niezbędne u owczarka, stróża, obrońcy i psa
policyjnego. Jego żywy temperament, czujność i opanowanie, bez śladu
lęku czy agresji, powinny być widoczne w postawie i czujnym, dumnym
wyrazie błyszczących oczu. Przy ocenie tej rasy te cechy temperamentu
powinny być zawsze brane pod uwagę
GŁOWA:
Wysoko noszona, nie przesadnie długa, o prostych liniach, dobrze
wymodelowana i sucha. Mózgoczaszka i kufa są jednakowej długości,
dopuszczalna co najwyżej nieznacznie dłuższa kufa, co daje ostatecznie
doskonały wyraz.
Mózgoczaszka: średniej długości, proporcjonalna w stosunku do głowy,
czoło bardziej płaskie niż zaokrąglone. Bruzda czołowa niezbyt
dobrze zaznaczona. Z profilu linia czoła jest równoległa do
hipotetycznej linii będącej przedłużeniem linii grzbietu kufy. Guz
potyliczny słabo rozwinięty, łuki brwiowe i jarzmowe słabo
wyrażone.
Przełom czołowo-nosowy (stop): umiarkowany
Trzewioczaszka:
Nos: czarny.
Kufa: średniej długości i dobrze wymodelowana pod oczami, stopniowo
3
zwężająca się w kierunku nosa, sprawia wrażenie wydłużonego
klina; grzbiet kufy prosty, równoległy z przedłużeniem linii czoła,
kufa dobrze rozdzielona, co oznacza, że kiedy jest otwarta, kąciki
warg są mocno podciągnięte do tyłu, pysk jest rozdzielony.
Wargi: cienkie, dobrze przylegające, silnie pigmentowane.
Uzębienie: silne białe zęby, regularne i mocno osadzone w dobrze
rozwiniętej szczęce. Zgryz nożycowy. Zgryz cęgowy, który był
preferowany u psów pasterskich, jest tolerowany. Kompletne uzębienie
zgodnie ze wzorem zębowym; brak dwóch pierwszych
przedtrzonowców (2 x P1) jest dopuszczalny, braku 3-go trzonowca
(M3) także nie należy brać pod uwagę.
Policzki: suche i płaskie, ale umięśnione.
Oczy: średniej wielkości, ani wypukłe, ani głęboko osadzone, lekko
migdałowatego kształtu, skośne ustawione, koloru brązowego,
preferowane ciemne, powieki czarne, wyraz oczu bezpośredni,
żywy, inteligentny i badawczy.
Uszy: raczej małe, wysoko osadzone, wyraźnie trójkątnego kształtu,
u podstawy szerokie, koniec ucha spiczasty, sztywne, noszone
prosto i pionowo, kiedy pies jest czymś zainteresowany
SZYJA:
Dobrze osadzona, dość długa, raczej wysoko noszona, dobrze umięśniona,
stopniowo rozszerzająca się w kierunku łopatek, bez podgardla,
lekko łukowato wygięta.
TUŁÓW:
Silny i mocny, ale niezbyt ciężki, długość od stawu barkowego do guza
siedzeniowego jest w przybliżeniu równa wysokości w kłębie
Linia górna: linia grzbietu i lędźwi prosta.
Kłąb: zaznaczony
Grzbiet: prosty, krótki i dobrze umięśniony
Lędźwie: mocne, krótkie, ale wystarczająco szerokie, dobrze umięśnione
Zad: dobrze umięśniony, tylko bardzo nieznacznie opadający, wystarczająco
szeroki, ale nie nadmiernie.
Klatka piersiowa: niezbyt szeroka, lecz głęboka, żebra zaokrąglone w ich
górnej części, przy oglądaniu od przodu przedpiersie nie jest ani
przesadnie szerokie ani wąskie.
Linia dolna: rozpoczyna się od klatki piersiowej i wznosi się łagodnie w
harmonijnej krzywej w kierunku brzucha, nie jest ani opadająca
ani podkasana, ale nieznacznie wznosi się i jest umiarkowanie
rozwinięta.
4
OGON:
Dobrze osadzony, mocny u nasady, średniej długości, sięgający co najmniej
do stawu skokowego, ale preferowany dłuższy. W spoczynku
opuszczony z lekką fajką na wysokości stawu skokowego. W ruchu
bardziej uniesiony, chociaż nie może przekraczać linii grzbietu, zagięty
koniec jest wyraźnie widoczny, ale nie może być zakręcony ani zdeformowany.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
Kościec mocny, ale nie ciężki, umięśnienie mocne i suche. Oglądane ze
wszystkich stron proste, oglądane z przodu idealnie równoległe.
Łopatki: długie i skośnie ustawione, dobrze umięśnione, razem z kością
ramienia tworzą kąt, którego wartość wynosi 110-115 stopni.
Ramiona: długie, wystarczająco skośnie ustawione.
Łokcie: mocne, ani zbyt odstawione na zewnątrz, ani podstawione pod
tułowiem
Podramiona: długie i proste.
Nadgarstki: bardzo mocne i suche.
Śródręcza: mocne i krótkie, możliwie prostopadłe do ziemi, tylko lekko
nachylone do przodu.
Łapy: okrągłe, kocie, palce wysklepione i zwarte, opuszki grube i elastyczne,
pazury ciemne i mocne.
Kończyny tylne:
Silne, ale nie ciężkie, oglądane z boku ustawione pionowo do podłoża,
oglądane z tyłu - idealnie równoległe.
Uda: średniej długości, szerokie i silnie umięśnione.
Stawy kolanowe: w linii pionowej poprowadzonej od miednicy do
podłoża, staw kolanowy normalnie kątowany.
Podudzia: średniej długości, szerokie i dobrze umięśnione.
Stawy skokowe: nisko osadzone, mocne i umięśnione, średnio kątowane.
Śródstopia: mocne i krótkie, wilcze pazury niepożądane.
Łapy: mogą być lekko owalne, palce wysklepione, opuszki grube i elastyczne,
pazury ciemne i mocne.
CHODY:
Żywe i swobodne w każdym tempie. Choć owczarek belgijski jest
dobrym galopenem, to naturalnym ruchem jest dla niego stęp,
a zwłaszcza kłus. W czasie ruchu kończyny są równoległe. Przy dużej
prędkości łapy zbliżają się do linii środkowej ciała, przy kłusie wykrok
ma średni zasięg, ruch jest równy i swobodny z dobrym napędem tylnych
kończyn. Górna linia pozostaje prosta i mocna, przednie kończyny
5
nie mogą być unoszone zbyt wysoko. Kiedy patrzy się na owczarka belgijskiego
w ruchu, wydaje się, że jest on nie do zmęczenia. Szybki, żywy
i zwinny, zdolny jest do nagłych zmian kierunku przy pełnej szybkości.
Z powodu swojego żywego temperamentu i chęci pilnowania
i strzeżenia, ma wyraźną tendencję do poruszania się po okręgu.
OKRYWA WŁOSOWA:
Skóra: elastyczna, napięta na całym ciele, powieki i wargi dobrze pigmentowane.
Sierść i jej odmiany:
To właśnie sierść, jej długość, struktura, wygląd i kolor jest u owczarków
belgijskich głównym kryterium podziału na poszczególne odmiany:
groenendael, tervueren, malinois i laekenois. Te cztery odmiany są
sędziowane oddzielnie i każda z nich może uzyskać CACIB, CAC oraz
rezerwowe tytuły.
Sierść: w każdej odmianie musi być gęsta, zwarta, o dobrej strukturze,
tworząca wraz z wełnistym podszerstkiem doskonałą warstwę
ochronną.
A. Odmiana długowłosa:
Włos krótki na głowie, zewnętrznej stronie uszu i na dolnych częściach
kończyn, z wyjątkiem tylnej strony kończyn przednich, porośniętej od
łokcia do nadgarstka długim włosem, tworzącym frędzle. Na pozostałych
częściach ciała włos długi i prosty, dłuższy i bardziej obfity na szyi
i przedpiersiu gdzie tworzy kryzę i żabot. Wewnętrzna strona uszu jest
chroniona stojącym włosem. Od nasady ucha włos jest nastroszony
i nadaje kształt głowie. Pośladki obrośnięte bardzo gęstym włosem,
tworzącym portki. Na ogonie włos długi i obfity, tworzy kitę.
Odmiany o długim włosie to groenendael i tervueren.
B. Odmiana krótkowłosa:
Włos bardzo krótki na głowie, zewnętrznej stronie uszu i w dolnych
częściach kończyn. Sierść krótka na pozostałych częściach ciała,
bardziej obfita na ogonie i wokół szyi, gdzie tworzy kryzę, począwszy od
nasady uszu rozciągając się na podgardle. Ponadto na zadzie z tyłu włos
jest gęsty i dłuższy. Ogon jest mocno owłosiony, ale sierść nie tworzy
kity.
Odmiana o krótkiej sierść to malinois.
C. Odmiana szorstkowłosa:
To, co przede wszystkim charakteryzuje szorstką sierść, to szorstkość
i suchość włosa, który jest także zmierzwiony. Na wszystkich częściach
ciała długość sierści w przybliżeniu wynosi 6 cm, krótsza jest jedynie na
6
grzbiecie kufy, czole i na kończynach. Brwi, wąsy i broda nie powinny
być na tyle obfite, aby maskować kształt głowy, niemniej są one
niezbędne. Na ogonie nie powinno być pióra.
Odmiana o szorstkiej sierść to laekenois.
Umaszczenie:
Maska: U tervuerena i malinois musi być bardzo wyraźna i obejmować
dolne i górne wargi, kąciki warg i powieki jedną czarną strefą. Określa ją
dokładnie 6 punktów pigmentacyjnych i są to:
- oba uszy
- powieki
- dwie wargi: górna i dolna
Wszystkie wymienione punkty muszą być czarne.
Czarny nalot (charbonne): U tervuerena i malinois czarny nalot
wyraźny, czarne końce włosów tworzą narzutkę na maści podstawowej.
Przyczernienie jest rozmieszczone równomiernie, nie może występować
w postaci plam ani pręg. U laekenois ten czarny nalot jest mniej
wyraźny.
Groenendael: Maść jednolicie czarna.
Tervueren: Zawsze z maską, płowy z czarnym nalotem lub szary
z czarnym nalotem, ale płowy jest preferowany. Kolor płowy musi być
intensywny, a nie jasny ani wyblakły. Wszystkie psy o maści innej, niż
płowa z czarnym nalotem, albo nie dość intensywnej, nie mogą być
uważane za osobniki wybitne.
Malinois: Płowy z czarną maską i czarnym nalotem.
Laekenois: Płowy ze śladowym czarnym nalotem, wyraźniejszym na
kufie i ogonie.
U wszystkich odmian tolerowane małe białe znaczenia na palcach
i przedpiersiu.
WZROST:
Wysokość w kłębie: Idealna wysokość w kłębie to przeciętnie:
62 cm dla psów
58 cm dla suk
Tolerancja 2 cm w dół i 4 cm w górę.
Waga: psy około 25-30 kg
suki około 20-25 kg
Przykładowe średnie wymiary owczarka belgijskiego samca o wysokości
w kłębie 62 cm:
długość ciała: 62 cm
długość głowy: 25 cm
długość kufy: 12,5 - 13 cm
7
WADY:
Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być traktowane
jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.
Wrażenie ogólne: Ociężałość, brak elegancji, budowa lekka lub wiotka,
prostokątny format.
Głowa: Ciężka, zbyt mocna, nierównoległe linie, niedostatecznie modelowana
albo nie dość sucha, czoło zbyt okrągłe, stop albo zbyt wyraźny,
albo słabo zaznaczony, kufa zbyt krótka albo spiczasta, wypukły grzbiet
nosa, łuki brwiowe lub łuki jarzmowe zbyt mocno zaznaczone.
Nos, wargi i powieki: Ślady depigmentacji.
Zęby: Nierówno rozmieszczone siekacze. Duże wady:
- brak 1 siekacza
- brak 1 przedtrzonowca P2
- brak 1 przedtrzonowca P3
Oczy: Jasne, okrągłe.
Uszy: Duże, za długie, zbyt szerokie u nasady, nisko osadzone, ustawione
zbieżnie lub rozbieżnie.
Szyja: Wiotka, krótka i głęboko osadzona.
Tułów: Za długi, klatka piersiowa zbyt szeroka (beczkowata).
Kłąb: Słabo zaznaczony.
Górna linia: Grzbiet i/ lub lędźwie długie, karpiowata lub łękowata.
Zad: Zbyt opadający, przebudowany.
Dolna linia: Opuszczona lub podkasana.
Ogon: Zbyt nisko osadzony, noszony za wysoko, tworzący koło lub skręcony
w jedną ze stron.
Kończyny: Kościec zbyt lekki lub zbyt ciężki, zła postawa z profilu (np.
miękkie śródręcze lub słabe nadgarstki), z przodu łapy zbieżne lub
iksowate, luźne łokcie, z tyłu kończyny zbieżne, rozbieżne albo
beczkowate, strome lub za głębokie kątowanie.
Łapy: Płaskie.
Chody: Chód związany, zbyt krótki wykrok, mało przestrzenny, luźny
grzbiet w ruchu, wysoka akcja przodu.
Sierść: U wszystkim odmian wadą jest brak podszerstka.
Groenendael i tervueren: Wełnista, falista lub kędzierzawa, sierść
niedostatecznie długa.
Malinois: Włos półdługi w miejscach, gdzie powinien być krótki,
gładka, dłuższy włos rozsiany w krótkiej sierści, sierść pofalowana.
Laekenois: Włos zbyt długi, jedwabisty, falowany, kędzierzawy lub krótki,
delikatny włos rozsiany w pękach szorstkiej sierści, włos zbyt długi
wokół oczu i na brodzie, ogon w postaci „wiechy”.
8
Umaszczenie: U wszystkich czterech odmian białe znaczenia na piersi
tworzące krawat, białe znaczenia na łapach powyżej palców.
Groenendael: Rudy nalot na sierści, szare portki.
Tervueren: Szare.
Tervueren i malinois: Pręgowane, niedostatecznie ciepły kolor,
niedostatek lub nadmiar czarnego nalotu lub narzutka rozłożona
w postaci plam, niedostateczna maska.
Tervueren, malinois i lakenois: Zbyt jasny płowy; podstawowa barwa
bardzo jasna jest uważana za poważną wadę.
Charakter: Niedostatecznie pewny lub zbyt nerwowy.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
Charakter: Agresywny lub bojaźliwy.
Wygląd ogólny: Brak prawidłowego typu.
Uzębienie: Przodozgryz nawet z zachowaniem kontaktu, tyłozgryz, zgryz
naprzemienny.
Braki:
jednego kła (1xC1)
łamacza górnego (1 x P4) i dolnego trzonowca (1x M1)
trzonowców (1x M1 lub 1 x M2 razem z M3)
przedtrzonowca 3 (1 x P3) plus jeszcze jednego zęba
brak w sumie trzech lub więcej zębów (z wyjątkiem P1)
Nos, wargi, powieki: Silna depigmentacja.
Uszy: Wiszące lub sztucznie postawione.
Ogon: Całkowity brak lub skrócony od urodzenia, albo na skutek kopiowania.
Noszony zbyt wysoko i zakręcony w kółko.
Sierść: Brak podszerstka.
Umaszczenie: Wszystkie kolory, które nie zostały opisane przy
poszczególnych odmianach, zbyt duże białe znaczenia na przedpiersiu,
zwłaszcza, jeśli wchodzą na szyję i na kark, białe znaczenia na łapach
obejmujące więcej niż połowę śródręcza lub śródstopia, tworzące skarpetki,
brak maski, kolor kufy jaśniejszy niż reszta umaszczenia u tervuerena
i malinois.
Wzrost: Poza ustalonym limitem.
UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie
umieszczone w worku mosznowym.
Kojarzenia pomiędzy odmianami:
Kojarzenia pomiędzy odmianami są zabronione; jedynie w wyjątkowych
przypadkach może na to pozwolić krajowa organizacja kynologiczna.

    Witam Wszystkich, gorąco polecam film "War horse" reż. S. Spielberga z roku 2011 wojenny-melodramat. Film dla ludzi kochających zwierzęta, o sile miłości zwierząt do ludzi, a dokładnie konia do swojego Pana.
Więcej nie zdradzę obejrzyjcie Sami,
Sylwia

Witam Wszystkich!
Mam pytanko czy wasze Cavisie też chrapią?
mój strasznie ten starszy Carmel.
   

Niewielkie rasy psów, jak na przykład yorkshire terriery, początkowo nie zawsze były jedynie psami do towarzystwa. Ich zajęciem było tępienie szkodników w domach pospólstwa. Potem nastąpił wielki awans i yorki okazały się ukochanymi towarzyszami osób bogatych. Teraz są najczęściej kupowane przez ludzi żyjących w blokach, gdyż potrzebują niewiele miejsca i posiadają miłe usposobienie, a o zagadnieniach w rodzaju „fryzury dla yorka” łatwo dowiedzieć się wszystkiego z internetu. To ulubione psy rodzinne, podobnie jak shih tzu.
To słodkie i kochane pieski, ale pamiętajmy że to dalej jest terrier.

Załączone pliki

Miniatury
   

Marzysz o odpoczynku w miejscu, gdzie możesz zabrać swojego psa i poznać innych miłośników czworonogów?

W natłoku codziennych spraw nie masz czasu na szkolenie swojego pupila?

Połącz jedno z drugim!
"WAKACJE Z PSEM":
I Turnus 28.07 - 04.08.2012 Krasnogruda (wypoczynek + kurs posłuszeństwa)
II Turnus 04.08 - 11.08.2012 Gawrych Ruda (wypoczynek + kurs posłuszeństwa)
III Turnus 01-08.09.2012 Rewal (wypoczynek + kurs dog handlingu)